زندگی می بافم

فکر میکنم لازم است هر وبلاگ نویسی  توی وصیت نامه اش -اگر اهل نوشتن وصیت نامه باشد - یا هرجای دیگر ، رمز وبلاگش را بنویسد و بدهد دست یک آدم امین که مثلا بعد از مرگ اش بیاید پست بگذارد که :درگذشت فلانی را به کلیه خوانندگان خاموش و روشن این وبلاگ تسلیت می گویم !!

چرا این همه مرگ می بینیم دور و برمان و باز باورمان نمی شود که مرگ مال ما هم هست ؟

باور ها ...باااااور !!

حبه را می خوابانم توی پتوی ژله ای اش و کشان کشان دور می افتم توی خانه و می گویم : بچه دارم بچه !! ...خونه دار و بچه ندار!! ،،زنبیل و بردار و بیار ...بچه فروشی دارم ...بدووو حراجش کردم و...

حبه می خندد و چشم می دوزد به مامان دوره گردش :))

این خیلی خوب است که من و سین هردو در مورد خانه تکاتی یک جور فکر می کنیم ،یک جور تنبلانه :))

بوی بهار می آید و من عااااشق بهارم .

بوی عید هم ؟ ...نههه ...چند سالی هست که عید را دوست ندارم ...اصلا عید برای بچه هاست که ذوق لباس نو و عیدی را دارند نه ما آدم بزرگ ها که چشم و هم چشمی خرید و خانه تکانی ، عید را هم از چشممان انداخته .

خانه تکانی نکرده ام اما فرش هایمان را شسته ایم ، آنهم به لطف حبه جانمان که گلهای قالی را آبیاری کرده :)) 

امروز خوشحال ترین زن دنیا بودم به گمانم ...اصلا مگرمیشود اینها را داشته باشی و چشمهایت از شادی دیدنشان برق نزند :))

 

[ادامه مطلب را در اینجا بخوانید ...] زندگی می بافم...

سین بعد از ناهار، بچه جیغ جیغو را برداشت برد خانه مادرش ...من باید خوشحال باشم و بپرم روی تخت و تخت بخوابم تا غروب ،،،اما همه حواسم پیش حبه است که الان چه میکند و دیدن آدمهای جدید باعث شده جیغ نکشد یا نه ؟ سین هم تلفنش را جواب نمیدهد این یعنی توی اتاق خانه مادری تخت خوابیده و گوشی را گذاشته روی سایلنت ...

و این چنین خداوند مادرها و پدرها را متفاوت آفرید :|